Dinsdagmiddag stond er een vrouw door de brievenbus te kijken toen ik kwam aanfietsen. Ik dacht dat het mijn voormalige buurvrouw was. Postuur, haar, kledingstijl en houding, alles leek op haar. Ik riep haar en ze draaide zich om. Het was mijn nieuwe Japanse overbuurvrouw.
Afgelopen donderdagavond waren mijn buurvrouw en ik bij onze nieuwe buurtbewoonster aan de deur geweest met een bosje tulpen. We wilden ons medeleven over de rampen in Japan uiten. Ze zat net aan de maaltijd en leek overdonderd door die twee buurvrouwen. Ze bedankte ons beleefd en vertelde dat alles goed was met haar familie. We spraken het niet uit toen we terugliepen, maar we verwachtten niet dat ze toenadering zou zoeken.
Daar hadden we ons dus in vergist. Ze had een doos Leonidas bonbons voor me, een heel lief briefje en een piepklein vogeltje van origami. Allemaal zo verzorgd vergeleken met ons lompe bosje tulpen. Ik vertelde haar dat ik haar graag voor de thee wilde uitnodigen, maar dat mijn zoon net uit school zou komen en dat ik hem op moest halen. Of ze morgen tijd had? We spraken af om tien uur.
Om tien uur stipt stond ze voor de deur. Tip top gekleed en opgemaakt. Ik had bij de bakker chocolaatjes gehaald in de vorm van een paashaasje en lekkere appelkaneelcake. Ik liet haar kiezen waar ze wilde zitten. Ze ging voor zitten, lekker in het zonnetje, en ze wilde koffie. Ze nam ook graag van mijn cake en de chocolaatjes.
Ik vertelde haar dat mijn man ooit uit Japan snoepjes had meegenomen en dat ik enorm had moeten wennen aan de onbekende smaak. Haar plak kaneelcake ging ook niet hard. Ze nam muizenbeetjes. Toen ik uit de keuken liep me de koffie zag ik dat ze wel zwanger kon zijn. Ze vertelde het gelukkig zelf. Ik pakte het bordje met kaneelcake van haar terug en zei dat ze beter geen kaneel kon eten als ze zwanger was. Die raad volgde ze dankbaar op.
We spraken over onze families, over werk van partners, opleiding, over het Japanse tekenschrift, Kanji. Ze vertelde wat haar naam en die van haar man in het Japans betekenen en tekende ook onze namen voor. Verder spraken we over de aandacht en kwaliteit van eten in Japan en de manier waarop Nederlanders met eten omgaan. Ik kon haar Engels over het algemeen goed verstaan. Ze had alleen woordvindingsproblemen, maar dit kon natuurlijk ook zwangerschapsdementie zijn.
Ze was zes maanden zwanger en in juli uitgerekend. Het is het eerste kleinkind zowel in haar familie als in haar schoonfamilie uit Tokio. Haar familie komt uit Kanazawa een kuststad aan de oostkust. Ze gaat eind april terug naar Kanazawa omdat ze graag in Japan wil bevallen en ze maakt zich wel zorgen over de situatie in Japan nu. Ze hoopt dat de bergrug in het midden van het land veel zal tegenhouden. `De wind staat door die bergrug meestal de andere kant op', legde ze uit.
Plots zag ze mijn Japanse kers in de achtertuin. We liepen de tuin in om de bloesempracht te bewonderen. 'Mijn moeder vroeg me al of hier in Nederland ook kersenbloesem bloeit. En nu kan ik zeggen dat die hier ook bloeit en zo dichtbij!'
