Bij de groenteafdeling van de Jumbo in Oirschot staat een
bordje tussen de sinaasappels:
‘100 % versgarantie.
Komt u in de winkel groente of fruit tegen dat niet meer vers is? Dan krijgt u
een tas vol verse groenten en fruit helemaal gratis.’
Oh, please, don’t tempt me!, denk ik. Het is heel flauw van
mij, maar als een winkel zo’n belofte doet, kan ik het niet laten om te kijken of
ze zich daar wel aan houden.
Het lijkt me namelijk een flinke klus om 100%
versheid te garanderen, ondanks alle goede bedoelingen. Er zijn altijd artikelen die
minder snel verkopen. Bovendien zijn medewerkers vaak meer bezig om producten
aan te vullen, dan om producten die er al liggen op versheid te controleren. Het
moet daarom niet zo moeilijk zijn om iets te vinden wat niet goed meer is.
De biologische komkommers bijvoorbeeld. Ik zie dat er vocht
onder het plastic zit. En wat vochtig is, gaat rotten. En ja hoor, ik vind een rottend
exemplaar met zachte bruine plekken. Schuin daaronder liggen de aubergines. Een
artikel waarvan ik vermoed dat het niet veel verkocht wordt. En wat ligt daar?
Een grijsbehaarde aubergine? Gatver.
Dat lijkt me genoeg voor een gratis tasje.
Ik overhandig beleefd de rotte komkommer en de behaarde
aubergine aan een medewerker.
‘Oh’, reageert hij en loopt er mee naar het magazijn.
Als hij terugkomt en verder gaat met zijn werk, vraag ik hem
of hij misschien het bordje wil weghalen waarop staat dat je een tas met gratis
groente en fruit krijgt, als hij me die niet gaat geven.
`Ja, ik geef u zo een tas met groente en fruit, een
ogenblikje’ antwoordt hij.
Hij loopt weer naar het magazijn en ik zie hem met een
collega overleggen.
`Ik overleg even met mijn baas’, vertelt hij als hij terug
is.
Hij loopt naar de kassa’s.
`Ja, mijn baas vindt het goed’, zegt hij bij terugkomst.
Hij pakt een plastic zakje, geen tas, en zegt: `hier mag u
losse producten in doen, die u normaal zou afwegen, sinaasappels, appels,
tomaten en zo. Bij de kassa zegt u dat u die heeft gekregen en als ze dat
willen controleren, moeten ze mij bellen, ok?’
`Mooi, dank je’, zeg ik. En samen met hem vul ik het zakje met
wat appels en sinaasappels. Ik houd het bij een half zakje. Het ging me er alleen
om of ze zich aan een belofte houden en dat hebben ze gedaan, al was het met
frisse tegenzin.
`Waar heeft u dat bordje van die gratis tas gezien?’ vraagt
de jongen vervolgens.
`Hier’, zeg ik en wijs naar het bordje tussen de sinaasappels. `Maar er
staan wel meer van die bordjes op de afdeling’, waarschuw ik hem.
Hij haalt alle bordjes weg.
‘Mijn baas gaat morgen eerst uitzoeken hoe het precies zit’,
verklaart hij.
Ik moet weer bij mezelf lachen.
Het is waarschijnlijk goedkoper om een bordje weg te halen
dan een behaarde aubergine.
