dinsdag 13 december 2011

Paradise lost

Afgelopen weekend ging ik hardlopen rond de wijk Blixembosch in het noorden van Eindhoven, toen halverwege mijn looproute abrupt ophield. Alles was weg: het steile paadje naar boven, de bomen, de struiken, de konijnen, de vogels, de fazanten. Mijn favoriete hardlooproute was met de grond gelijk gemaakt.

Dit deel loopt namelijk over de geluidswal bij de A58 en deze wordt afgebroken en verlegd om plaats te maken voor nieuwe woningen. Natuurlijk wist ik al een hele tijd van dit plan, maar toen ik zaterdag daadwerkelijk de compleet kaalgekapte wal zag, drong het verlies pas werkelijk tot mij door.

Ok, het is geen regenwoud in Borneo en de konijnen zullen een andere stek vinden, of niet, maar toch ervoer ik het als een verlies. Gewoon omdat er zo weinig 'ongepland' groen in een stad te vinden is. Een boom, een plantsoen, dat is ook groen, maar zo'n wilde begroeiing met een zandpaadje heeft een charme waar geen park tegenop kan.

Ook realiseer ik me dat veel bewoners van Blixembosch in al die jaren nooit op de geluidswal zullen hebben gewandeld. De Ikea aan de overkant van de A58 is drukker op een zaterdagochtend.

Toch liep ik daar ontdaan langs die kale wal. Een mevrouw met honden, zag mij kijken en zei: 'Erg he.'
'Ja, heel erg', was mijn reactie.
'En protesteren helpt niet', zei ze. 'Het gebeurt toch.'

Ik schaamde me dat ik niet had geprotesteerd. Dat ik het aan me voorbij had laten gaan. Nu was het weg. Ik kon de wal zelfs niet meer op. De toegang was versperd. En al had ik er op kunnen klimmen, dan zou mijn gevoel van verlies alleen maar zijn gegroeid, want al wat daar restte was een vrij uitzicht op de A58.

En terwijl ik daar langs de resten van mijn favoriete hardlooproute liep, zong ik zacht het nummer Big Jellow Taxi, een hit van de Counting Crows, maar oorspronkelijk van Joni Mitchell: 'Don't it always seem to go, that you don't know what you've got til it's gone. They paved paradise to put up a parking lot'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten