Lip gloss

Het was tijden geleden dat ik een lippenstift had gekocht. In een opwelling stapte ik een parfumerie binnen. Een te dure winkel, want er liepen meer personeelsleden dan klanten rond. Ik liep naar een favoriet merk. Een man  vroeg of hij me kon helpen. Ik voelde me een beetje ongemakkelijk, maar ik sprak mezelf in gedachten vermanend toe: het is maar make up, geen lingerie of zo.
Ik vertelde hem dat ik een lip gloss zocht.

`Welke kleur zoek je?’

`Niet te roze, een beetje warm’, zei ik.

Hij gaf me een van de monsters en ik smeerde wat op de binnenkant van mijn pols.

 Te roze, oordeelde ik. Ik wees de kleur ernaast aan. 'Misschien is dat beter.'
Hij gaf me het tweede monster en haalde een tissue voor me.
Hoe lang ging hij dit serieus volhouden? dacht ik. Ik wilde hem niet veel langer laten lijden.

`Deze is goed', zei ik, `nummer 19'.
`Nummer 61', corrigeerde hij, terwijl hij het monster voor me omdraaide.

Hij zocht de lippenstift met dat nummer in de voorraadlade.

`Helaas, die hebben we niet.’ zei hij na lang rommelen.

Heb je hem niet of kun je hem niet vinden? dacht ik onwillekeurig.

Nu kon ik eenvoudig de winkel uit lopen zonder iets te kopen. Maar ik had inmiddels al zo'n medelijden met de man die zo ijverig kleurtjes met me uitzocht, dat ik tot mijn eigen verbazing zei dat ik `dan wel bij een ander merk zou kijken'. En toen schrok ik me rot.

Hij smeerde de pure shine intense colour long wear lip gloss nummer 61 fatale op de binnenkant van zijn pols.

`Zo, dan kunnen we deze kleur bij een ander merk vinden', legde hij uit.

Een man die lip gloss op zijn onderarm smeert?  Hoe ver moet je gaan in je werk?

En hij ging héél ver. Een ding was zeker, ik zou hier niet zonder te dure lip gloss de winkel uit gaan.