Ik was op de koffie bij een oudere dame in de buurt.
`Was dat je man?' vraag ik ten overvloede als ik de enige foto aanwijs die op het bijzettafeltje staat.'
`Ja dat was mijn man', zegt ze.
`Mooie man, hij lacht vriendelijk, hij heeft pretogen´ zeg ik. `Hij ziet er ook nog jong uit. Hoe oud was hij daar?'
`Dat was een paar jaar voor zijn dood. Hij overleed toen hij 64 was aan longkanker.'
`Dat is jong' zeg ik. Ik bedenk me dat hij waarschijnlijk geen roker was. Zij heeft namelijk astma en een enorme hekel aan roken. Het is wel een magere man. Magere mensen krijgen sneller longkanker ook als ze alleen meeroken, heb ik ooit gelezen.
`Hij had klachten', zegt ze, `maar de dokter zei dat die tussen zijn oren zaten. Hij bleef maar valium voorschrijven. De apotheker zei daar op een gegeven moment zelfs wat van.'
`Ik ben na zijn dood verhaal gaan halen bij zijn huisarts', zegt ze.
`Maar uw man lachte altijd', was zijn verweer.
`Dan hoop ik dat u voortaan verder kijkt dan uw neus lang is als iemand lachend uw spreekkamer binnenkomt. Anders gebeuren er nog meer van dit soort ongelukken.'
`Daarna ben ik langs geweest bij die sukkel die de longfoto's van mijn man verkeerd heeft beoordeeld. Hem heb ik ook gevraagd verder te kijken dan het verwijsbriefje dat hij van de huisarts had gekregen.
Hij heeft toen een klacht ingediend bij de huisarts en zei tegen mij dat de arts daar wel op moest reageren. Het antwoord moet nu nog komen.'
`Bovendien heb ik geëist dat ze een autopsie uitvoerden en dat ik de uitkomst in zijn geheel zou krijgen. Tussen zijn oren. Ammahoela! De kanker was door zijn longen in zijn ruggenwervel terecht gekomen. Er waren drie ribben compleet weggevreten en een deel uit zijn nek. Niets had hem nog kunnen redden, maar ze hadden er wel veel eerder bij kunnen zijn.'
Ze staart voor zich uit en schudt dan haar hoofd. `Hij had niet zoveel pijn hoeven lijden. Wat heeft mijn man een pijn geleden, Ingrid, dat kun je je gewoon niet voorstellen. En hij lachte altijd.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten