Zoveel jaar geleden leerde ik Nel kennen,
als vriendin van oom Henk.
We waren nog verdrietig over de ziekte en het overlijden
van mijn tante Lia.
En wisten dat mijn tante had gezegd dat Henk niet alleen moest
blijven.
We keken daarom reikhalzend uit als Henk een
vriendin meebracht naar de Steve Bikohof.
Was dit de vrouw die Lia bedoelde?
En toen Nel voor het eerst tussen de familie zat, was er
bij mij geen twijfel.
Bij niemand niet.
Dit was ze!
Ten eerste: superknap! Wat een dame!
Ze stuwde de knapheid van de familie met zeker tien
niveaus omhoog.
Ten tweede: haar lach. Ze lachte veel en
hartelijk.
We zijn een rustige familie, maar lachen wordt door ons
hoog gewaardeerd.
Geen zuurpruimen toegestaan.
En ten derde haar warme aandacht.
Ze voegde iets toe aan de familie wat aanstekelijk
werkte.
Het geldt misschien minder voor de Van Puyfelicks en de
De Jongs,
maar de Magilsens zijn een beetje afstandelijk, een
beetje bescheten
als het erom gaat te vragen hoe het met je
is.
Ze durven niet door te vragen, wanneer het niet goed met je
gaat.
Bang om je te kwetsen, bang voor een ongemakkelijke situatie
wellicht?
Nel leerde ons dat het juist fijn is als je
doorvraagt,
als je aandacht hebt voor een ander.
Dus op deze verdrietige dag in deze verdrietige
tijd
waarin we allemaal denken:
waarom mocht deze prachtvrouw
geen honderd jaar worden samen met Henk en haar familie en
vrienden?
wil ik 1 ding zeggen uit de grond van mijn
hart:
Nel dankjewel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten