Buurman en buurman irl

Wij hebben deze week naast buurman en buurman gewoond. Deze in real life buurman en buurman zijn de zonen in 'Karl-Heinz Duhm & Söhne Gbr Zimmerei/Holzbau' het timmerbedrijf naast ons vakantiehuisje op het eiland Rügen am Ostsee. Deze buurman en buurman spraken geen Amsterdams, maar NiederDeutsch doorspekt met Zweeds, zoals ze zelf uitlegden omdat de kustbewoners van alle kusten tot aan Nederland toe al eeuwen met elkaar verbonden zijn.

Toen we aankwamen, wuifde de ene buurman al heel vriendelijk. De tweede dag kwam hij op me af, gaf me een hand, stelde zich voor als, hoe kan het ook anders, de buurman, en vertelde dat hij een vraag voor ons had. Direct achter hem kwam de andere buurman, zijn broer.

Ze waren op zoek naar een recept voor hun vader, Karl-Heinz, dus, die last had van zijn gal. De broer pakte er een officieel papier bij waar ik kon lezen wat dit galmiddel was: Haarlemmer Öl. 'Dat ken ik wel', zei ik, 'Verkopen ze dat niet meer?' Volgens mij is het een panacé, een heel oud huismiddeltje, ik wist niet wat erin zat en waar het voor gebruikt wordt.

Buurman en buurman mopperden wat op de lokale apotheek die het onlangs uit de handel had genomen en het niet meer voor hen wilde bestellen.
'Woont u dicht bij Haarlem?' vroegen ze vervolgens.
Ik kreeg een idee wat ze mij wilden vragen.

Ik gaf hen mijn kaartje en zij mij het hunne en ik beloofde te kijken of ik het in Nederland kon vinden.
Ze wilden me alvast geld geven.
Nee, dat hoeft niet. Jullie kunnen mij betalen als ik het gevonden heb.
'Liebe Niederländer' riepen ze ons na.
'Pat en Mat', zei manlief direct.
'Ja, buurman en buurman, sprekend', zei ik lachend. 'Nooit geweten dat dat broers waren.'

De laatste avond van onze vakantie ging de bel.
In het donker stonden buurman en buurman. 'Niet schrikken, we komen afscheid nemen', zeiden ze.
Ze hadden een fles wijn meegenomen, stoffig, dus die moest goed zijn en ze wilden me twintig euro in handen duwen.
'Nee', zei ik nogmaals, 'dat regelen we wel als ik het gevonden heb.'
'Ach mit Iban und so', zei de ene buurman.

Ik bedankte ze voor de fles wijn, en zei als grapje dat dat ook een soort Haarlemmer öl was.
Dat maakte bij buurman en buurman een hele reeks associaties en gezegden los met het woord 'öl', wat zo wisten ze te vertellen, ook 'bier' betekent in het Zweeds. Het is niet waar! ;-)

Ik vroeg of hun mailadres ook op hun visitekaartje stond. Nee, maar dat gingen ze nu voor me op een papier schrijven. De ene buurman vertelde me over het dialectwoord voor potlood, 'bleifehre' waar nog het woord veer in zat, van de tijd dat er nog met een veer geschreven werd, wist ik wel?
Ver voor mijn tijd, heren.

Toen ik het mailadres controleerde en vroeg of er inderdaad 'Timmerei' stond, vertelden ze over Tsaar Peter die nog incognito als timmerman in Nederland had doorgebracht om uit eerste hand te leren hoe de Nederlanders schepen en huizen bouwden.
'Ja, ik ben nog eens in het Tsaar Peter huisje geweest in Zaanstad geloof ik', zei ik.
'Oh', zeiden ze niet begrijpend.

Ten slotte kreeg ik wel drie keer een hand, vertelden ze trots dat ze de deuren in het vakantiehuisje nog hadden geplaatst en of ik met mijn lengte niet mijn hoofd had gestoten tegen de lage deuropeningen (ja, twee keer) en daar gingen buurman en buurman weer de nacht in. Ajeto.

De volgende dag kwam de beheerster, een oudere dame, afscheid nemen. Ik vertelde haar dat we de vorige avond bezoek hadden gehad van buurman en buurman en dat we een fles wijn van ze hadden gekregen.

'Het zijn eigenlijk heel aardige mannen', zei ze. Vooral dat woordje 'eigenlijk' deed het hem. Ze vertelde dat buurman en buurman met hun vader samenwoonden en dat hun moeder vorig jaar onverwacht was overleden. Ze had de drie mannen in ontzetting achtergelaten. 'Heel verdrietig', zei ze. 'De mannen waren toch onthand zo met zijn drieën.'

Plots zag ik een nieuw tvformat voor Yvonne Jaspers voor me: Buurman en buurman zoeken een vrouw. Zou ze een beetje Duits spreken, Yvonne?