Appelflappen

Verjaardagstraktaties, dat is nu echt een bedrijfscultuurdingetje. Wat trakteer je je collega's voor je verjaardag? Het zijn van die ongeschreven regels, die je niet onbesproken kunt overschrijden.
Als zelfstandige heb ik hier al jaren niet meer mee te maken, maar ooit werkte ik bij een bedrijf waar een van mijn collega's Jehova's getuige was. Daar merkte je weinig van behalve bij verjaardagen. Daar had hij een neus voor. Zodra er ergens getrakteerd werd, was hij onderwerp van gesprek. Ik noem hem even Jan. 'Zou Jan ook komen?' vroeg men zich hardop af, 'zelf viert hij zijn verjaardag niet, maar als er ergens taart te scoren valt' en ja hoor, daar was Jan. Deed het altijd goed.
Bij een ander bedrijf, was er een onderscheid tussen de gedetacheerden en de thuisbasis. De meeste communicatie onderling verliep toen al online, en af en toe was er een jarige slimmerik op kantoor die naar alle collega's, over Nederland verspreid, mailde: 'Ik ben jarig. Taart staat in de keuken.'
Wat ook belangrijk is om te weten als het gaat om traktatiemores, is hoe men staat tegenover zelfgebakken. Sommige bedrijven, in de zorg bijvoorbeeld, geldt het als uiterste opoffering voor je collega's om in je vrije tijd een taart voor je collega's te bakken.
In andere bedrijven geldt dit juist als krenterig en dien je eenvoudig je portemonnee te trekken voor gebak van de duurste patisserrie in de stad.
Bij het eerdergenoemde bedrijf met taartetende Jehova's getuige als collega vonden ze alles goed, zelfs Multivlaai kersen of misbaksels van thuis. 'Als het maar veul' was
Dus bakte ik een massa appelflappen. Daar kon ik me geen buil aan vallen. Op de dag dat ik die appelflappen trakteerde, had een collega van verkoop gevraagd of ik een zogenaamde 'request for information' wilde invullen. Dat was eigenlijk zijn werk, maar een saai klusje, en 'een mooie gelegenheid om mijn pakketkennis te testen'. In zo'n vragenlijst staan de eisen die een mogelijke klant stelt aan wat het softwarepakket moet kunnen. Op de lijst kun je bij iedere eis wel of niet aanwezig invullen.
Het liep al tegen vijven en de lijst zou vandaag ingevuld de deur uit moeten.
's Ochtends had ik al bij de koffie op appelflappen getrakteerd en de flappen die over waren stonden op mijn bureau voor de liefhebbers.
Een mij onbekende collega kwam onze kamer binnen en maakte een praatje met mijn collega, die geen last leek te hebben van zijn eigen deadline. Hij nam alle tijd voor de keuvelaar. De man draaide zich naar mij toe en vroeg hoe het mij hier beviel. Heel attent dacht ik en ik bood hem een appelflap aan.
Hij plantte een bil op mijn bureau en at de appelflap met smaak op. 'Op mijn gezondheid'. Ondertussen bleef hij me vragen stellen over mijn nieuwe werk.
Ik keek eens naar mijn collega tegenover mij, die ontspannen achteroverhangend zijn armen over elkaar had geslagen en naar ons luisterde. Wat was dat nu? Wanneer wilde hij klaar zijn? Vannacht nog?
'Mag ik nog zo'n heerlijke appelflap'
Ach ja, toe maar, blijf gerust nog een uur zitten, dan krijgen we die lijst zeker af.
Ik keek waarschijnlijk behoorlijk geërgerd toen de flappenhapper eindelijk aftaaide.

'Had je de directeur al eerder ontmoet?', vroeg mijn collega. Hij pakte zijn jasje en zei:'Het lukt je verder wel he? Fijne verjaardag. Ach, ik doe nog zo'n appelflap, ok?'