Kermiscare

Mijn vader vertelde me dat er gisteren een man op hem afkwam op de Tilburgse kermis. 'Mag ik u wat vragen?' zei hij', vertelde mijn vader.
'We kwamen niet meer van hem af', zei mijn moeder.'

'Hij wilde geld hebben?' raadde ik.
'Nee, hij vertelde dat zijn vader net was overleden.' zei mijn moeder

'Mijn vader is ook net overleden' had mijn vader geantwoord.
'Verschrikkelijk he, meneer, dan begrijpt u mij, hij was de liefste vader van de wereld', zei de man 'en nu is hij er niet meer.'

'Hij had al wel wat gedronken' verklaarde mijn moeder de openhartigheid van de man.

'En ons moeder belt me wel vijf keer per dag. Ik word er gek van.' had de man gezegd. 'En dan vraagt ze steeds maar weer of ik mee ga naar het kerkhof. En dat doe ik dan wel voor ons moeder.' Mijn moeder doet de man na met de claimende moeder in rouw en steekt haar handen vertwijfeld in haar haar. Ze zat vroeger bij een amateurtoneelgroep. Zou nog steeds iets voor haar zijn, bedenk ik me nu.

'Heus, ik had de liefste vader van de hele wereld. Ik ben de jongste thuis en ons moeder belt altijd naar mij. En dan gaan we maar weer bloemen leggen bij hem. En er liggen al zoveel bloemen. En dan zeg ik Ha, pa.'


'Maar hij zegt nooit wat terug' antwoordde mijn moeder, die een grondige hekel heeft aan het kerkhof. Ze wil er nog niet dood gevonden worden.
'Nee, hij zegt niets terug', mijn moeder imiteert zijn droeve hoofdschudden.


'Gullie begrijpt mij ten minste', had de man geantwoord. 'Op heel die kermis snapt niemand dat, maar jullie begrijpen mij. Fijn dat ik bij jullie mijn verhaal kwijt kan', had hij gezegd.


'Dan ben je eenzaam,' zei ik 'als je op de Tilburge kermis rondloopt en je spreekt een onbekend stel aan om je verdriet over de dood van je vader te delen.'

'Ja heel eenzaam', zei mijn moeder 'Echt een zielig klutje.'
Dat is Tilburgs.