Feel

'Mevrouw, wilt u even uw mond houden?'
Dat wil ik wel, maar het lukt niet meer. Niet na twintig uur vergeefs bevallen om vervolgens op de operatietafel te liggen voor een keizersnee. 

Bij volle bewustzijn geopereerd worden, is me te veel en om die gedachte weg te stoppen, heb ik inmiddels het voltallige operatieteam gevraagd wat hun rol is aan tafel, wat voor opleiding ze hebben gevolgd en waar ze deze zomer op vakantie zijn geweest.
Manlief houdt mijn hand vast en probeert te voorkomen dat hij flauwvalt. Hij kan over het gordijntje kijken en als ik later de foto's zie, ben ik blij dat ik dat niet kon.

Mijn drukke gevraag wordt de chirurg te veel. Vandaar haar verzoek of ik mijn mond wil houden.
'Ik heb afleiding nodig', zeg ik, 'hebben jullie geen muziek?'
'Er staat een radio aan', zegt een engel van een verpleegkundige achter mij, zal ik die harder zetten? Ze wacht mijn antwoord niet af en draait aan de volumeknop.
'I just wanna feel real love, feel the moment I live in'
Ik zing uit volle borst mee.
Het zal de chirurg een worst zijn dat ik zing, Ze kan nu ongestoord haar ding doen.
'I've got too much life running through my veins, going to waste.
I need to feel real love and a love ever after.' zing ik in duet met Robbie Williams.
'En hier is uw zoon.' De chirurg houdt een mensje omhoog. De vader mag de navelstreng doorknippen.

Ik schrik op uit mijn overpeinzing.
Als ik langs het ziekenhuis rijd met bus 2 moet ik altijd aan de geboorte van zoonlief denken.
'Robbie Williams', zegt zoonlief, dan een jaar of drie oud.
Hoe weet hij dat nou? denk ik verbaasd.
'Robbie Williams, radio' zegt hij nog een keer.
En dan hoor ik dat in de bus de radio aan staat en Robbie Williams Feel zingt.

Ik lach en geef zoonlief een knuffel. 'Ja, dat heb je goed gehoord.'